Το δημόσιο χρέος είναι αφόρητο βάρος για τους πολλούς, αλλά πηγή εύκολου πλουτισμού για ελάχιστους. Η αρπαγή καθοδηγήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Την διαχειρίστηκαν τα ίδια κόμματα που, μέσα στην απόγνωση και την παραίτησή τους, ξαναψηφίζουν πολλοί. Όλα τους είναι υποτελή στους ολιγάρχες, όποιο και αν εκλεγεί θα συνεχίσει να επιστατεί την εξόντωση των μεσαίων. Ψευδολογούν ότι δήθεν θα φέρουν επενδύσεις. Ποιός καπιταλιστής θα μοιραστεί δημόσιο χρέος 182% του ΑΕΠ, που είναι παγκόσμιο ρεκόρ; Ρωτήστε γι’ αυτό τους πολιτευτές σας, και προσέξτε τι απαντούν. Ρωτήστε τους επίσης πώς σκοπεύουν να σας προστατεύσουν από την επέλαση του κεφαλαίου.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Πελοπόννησος. Η αρχική δημοσίευση στο https://bit.ly/2XGYx7w, στο πλαίσιο του αφιερώματος «Συζητήσεις της Κυριακής»: Ηχηρές υπογραφές για την εκδίκηση της Μεσαίας Τάξης, εδώ: https://bit.ly/31Uxntb
Συνδεσμος άρθρου: https://bit.ly/2RGpkLT
Οι περισσότερες κοινωνίες αφότου δημιουργούν κράτος χωρίζονται σε τρεις ομάδες. Ελάχιστοι άρχουν, λίγοι δεν άρχουν αλλά και δεν είναι αδύναμοι, και πολλοί φορτώνονται τη συντήρηση όλων, ενώ ελάχιστες ανταμοιβές και δικαιώματα έχουν. Συνήθως γυναίκες κι επίσης εκείνοι που κατά καιρούς ονομάστηκαν σκλάβοι, δουλοπάροικοι, εργαζόμενοι.
Στις καπιταλιστικές κοινωνίες η ολιγαρχία που νέμεται τον πλούτο βρίσκεται πάνω από το νόμο. Η λεγόμενη μεσαία τάξη, συνήθως γύρω στο ένα δέκατο του πληθυσμού, ζει σχετικά άνετα, αλλά σπάνια ρωτιέται για τις μεγάλες αποφάσεις, λόγου χάρη αν θα γίνει πόλεμος ή αν πρέπει να πληρωθεί το δημόσιο χρέος. Παρακάτω, ο λαός αγκομαχά και δεν ρωτιέται για τίποτε.
Ήδη διαλύεται η ψευδαίσθηση ότι ο περισσότερος κοσμος δήθεν ανήκει στη μεσαία τάξη. Λέγεται ότι χρήμα σημαίνει επιβίωση για τον φτωχό, ασφάλεια για τον μεσαίο, και δύναμη για τον ισχυρό. Μ’ αυτή την έννοια, σήμερα μεσαίοι είναι πολύ λιγότεροι απ’ ό,τι χτες.
Ο περίφημος ιστορικός της οικονομίας Τομά Πικετύ μελέτησε στατιστικά την οικονομική ανισότητα τους δυο τελευταίους αιώνες. Βρήκε πως παγκόσμια, αλλά και μέσα σε κάθε χώρα, η ανισότητα σήμερα θυμίζει την προεπαναστατική Ευρώπη. Οι ραγιάδες του σουλτάνου φορολογούνταν λιγότερο από εμάς.
Η λεγόμενη ‘πατρογονική μεσαία τάξη’, δηλαδή μεσαίοι που μπορούν να κρατήσουν στη μεσαία τάξη τα παιδιά τους, φθίνει. Εμπειρικά διαπιστώνουμε, κοιτάζοντας γύρω μας, πως συχνά τα παιδιά αποτυχαίνουν να διατηρήσουν την ταξική θέση των γονιών τους, και υποβιβάζονται. Το αντίθετο συνέβαινε ως την προηγούμενη γενιά.
Η χώρα μας, μολονότι παραμένει πλούσια, την τελευταία δεκαετία σαρώθηκε από αυτό που οι μαρξιστές ονομάζουν ‘απαλλοτριωτική συσσώρευση του κεφαλαίου’. Δηλαδή οι ολιγάρχες, νόμιμα ή παράνομα, αρπάζουν δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο: λιμάνια, δρόμους, σιδηροδρόμους, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, δημόσιες τράπεζες, όλα τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας και όσα έφτιαξαν με ιδρώτα οι προηγούμενες γενιές. Επίσης ιδιοποιούνται πόρους δημόσιων ιδρυμάτων και ασφαλιστικών ταμείων. Τα παιδιά μας πληρώνουν για υγεία, παιδεία, και πολλά άλλα που εμείς απολαμβάναμε δωρεάν.
Στη σημερινή Ελλάδα ο πλούτος μοιραζεται εξαιρετικά άνισα. Πληρωνόμαστε ελάχιστα σε σχέση με κείνα που παίρναμε, συχνά δουλεύοντας σ’ επιχειρήσεις που ήταν κάποτε δικές μας, αλλά τωρα είναι ολιγαρχών. Οι τράπεζες, παλαιότερα δημόσιες αλλά τώρα ολιγαρχικές, ελέγχουν τον πλούτο. Μικροεπαγγελματίες κι έμποροι καταστρέφονται από την κρατική πολιτική, ενώ μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες παίρνουν τα μερίδια αγοράς τους. Στη γεωργία γη και πλούτος συγκεντρώνονται σ’ ελάχιστα χέρια, επιστρέφουμε στον καιρό των τσιφλικιών. Η μικρή ιδιοκτησία υπερφορολογείται, η μεγάλη μένει αφορολόγητη.
Το δημόσιο χρέος είναι αφόρητο βάρος για τους πολλούς, αλλά πηγή εύκολου πλουτισμού για ελάχιστους. Δεν το φάγαμε όλοι μαζί, το άρπαξαν ελάχιστοι που μας υποδουλώσαν. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για τη χρεωκοπία της χώρας. Αντίθετα εκείνοι που οργάνωσαν τη λεηλασία δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου συνεχίζουν να κυβερνούν.
Η αρπαγή καθοδηγήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Την διαχειρίστηκαν τα ίδια κόμματα που, μέσα στην απόγνωση και την παραίτησή τους, ξαναψηφίζουν πολλοί. Όλα τους είναι υποτελή στους ολιγάρχες, όποιο και αν εκλεγεί θα συνεχίσει να επιστατεί την εξόντωση των μεσαίων. Ψευδολογούν ότι δήθεν θα φέρουν επενδύσεις. Ποιός καπιταλιστής θα μοιραστεί δημόσιο χρέος 182% του ΑΕΠ, που είναι παγκόσμιο ρεκόρ; Ρωτήστε γι’ αυτό τους πολιτευτές σας, και προσέξτε τι απαντούν. Ρωτήστε τους επίσης πώς σκοπεύουν να σας προστατεύσουν από την επέλαση του κεφαλαίου.
Δέκα χρόνια τώρα οι μεσαίοι καταστρέφονται επειδή πιστεύουν στη φιλελεύθερη ΕΕ και σε πολιτικούς που υπόσχονται ότι δήθεν προστατεύουν από πρόσφυγες και μετανάστες, αχόρταγους εργάτες κι έκφυλους ξένους. Στην πραγματικότητα όμως ο κίνδυνος έρχεται από πάνω, όχι από κάτω. Εχθροί του λαού είναι οι ισχυροί, όχι οι αδύναμοι. Το αφορολόγητο 1%, που άρχει διασπώντας το 99% με μικροταυτότητες, μικροπαραχωρήσεις και μικροπρονόμια.
Στο λυκόφως των μύθων της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου διαγράφεται ολοένα πιο καθαρά το περίγραμμα μιας αδυσώπητης καπιταλιστικής ολιγαρχίας, όπου ατονούν συνταγματικές εγγυήσεις που προσφέρονταν παλαιότερα στους μεσαίους.
Ιστορικά, ποτέ οι μεσαίοι δεν σταμάτησαν μόνοι τους το κεφάλαιο. Στην επόμενη στροφή της κρίσης οι δεξιοί σωτήρες, που πουλούν στους νοικοκυραίους προστασία, θ’ αποδειχθούν εξίσου απατεώνες με τον Τσίπρα. Μόνη σωτηρία για τους μεσαίους είναι η συμμαχία με το λαό ενάντια στο κεφάλαιο. Η σύγκρουση με τους ισχυρούς είναι δύσκολη και θέλει θάρρος, ωστόσο άλλος δρόμος δεν υπάρχει.